Een trektocht in Nepal in maart 1999 leidde ons erlangs. Hoofdzakelijk een lunchstop voor trekkers.
Toen we daar kwamen vonden we het dorp “iets” hebben. Ach, het lijkt op alle andere dorpen, het heeft dezelfde huizen met golfplatendaken, dezelfde onbereikbaarheid en dezelfde mensen. Toch zijn we er blijven hangen.

We hebben er een gedreven man ontmoet, Purna Gautam, afkomstig uit een andere streek in Nepal is hier 27 jaar geleden ook blijven hangen. De charismatische “headmaster” van het schooltje bleek dezelfde kijk te hebben op wat wij hier ontwikkeling van de “derde wereld” noemen.

Hij vond ook dat (liefdadigheid) ontwikkelingswerk niet mocht uitmonden in paternalistische afhankelijkheid maar dat de focus moet liggen op onderwijs. Het oude gezegde “geef ze geen gratis vis, maar leer de mensen vissen”.

 

Het dorp Melamchighyang ligt in de Helambu, een streek ten noorden van Kathmandu en is praktisch onbereikbaar, enkel te voet kan je erheen. Op een hoogte van 2.660 meter wordt er vooral aan landbouw gedaan in de mate van het mogelijke. Om een betere levensstandaard op te bouwen proberen de meeste mensen meerdere jaren in het buitenland te werken, meestal in India. De drie tot vier kinderen blijven in het dorp bij familie of kennissen achter. Je ziet er dus wel kinderen en grootouders maar veel van de middengeneratie is afwezig.

De kinderen blijven dikwijls bij hun grootouders en gaan later op hun beurt naar India of verder om er te werken.
Basisbehoeften zoals medische voorzieningen, elektriciteit en telefoon of zelfs maar een weg waren tot voor kort afwezig, of slechts rudimentair aanwezig. Onderwijs is dan ook voor de oudere generatie geen absolute prioriteit. Willen de kinderen echter een betere toekomst dan is onderwijs een basisvoorwaarde. Stilaan zijn nu alle dorpbewoners het hierover eens.

Om deze cirkel te doorbreken heeft Purna in Melamchighyang een school opgericht. Niet zo maar een school : hij wil het niveau van een private school maar volledig gratis. Door onderwijs en een sociale opvoeding wil hij de kinderen een betere toekomst geven.

In de school is er reeds een gezamelijke kleuterklas, volledig lager onderwijs en lager middelbaar onderwijs.
Uit de omliggende dorpen wensen de kinderen ook naar Melamchighyang te komen om middelbaar onderwijs te volgen nadat ze in hun eigen dorp lager onderwijs volgden. Daarom is er sinds kort ook een internaat voorzien.

Tot 2002 jaar kregen de kinderen nog les in open lucht. Kort daarna was het nieuwe schoolgebouw gebruiksklaar. Een Engels liefdadigheidsinstelling heeft geholpen met de financiering ervan.

Bij ons derde bezoek, in 2005, konden we de vorderingen zien. De school telde nu reeds mer dan 120 kinderen. In het laatste bezoek 2011 telden we reeds 250 leerlingen.

We wensen hier op een bescheiden maar rechtstreekse manier aan de uitbouw van dit initiatief mee te werken.
Met uw steun aan ons project, zonder tussenpersonen of werkingskosten, kunt u helpen een hele generatie kinderen een degelijk onderwijs te geven en hen zo een betere toekomst te waarborgen.

Door de giften van verschillende mensen en organisaties (voor meer informatie klik op de rubriek ‘werking’) zijn we sinds enekel jaren gestart met een tijdelijk nevenproject : de betaling van hogere studies, voor een aantal jonge mensen uit het dorp. Zij studeren ondermeer voor leerkracht in Kathmandu. Drie van de leraars zijn ook oud-leerlingen. Ze hebben met ons een contract dat ze na hun studies minimum 5 jaar zullen werken in Melamchighyang zelf. Wij vinden dit een belangrijk onderdeel van het totaal project om zo de cirkel terug rond te krijgen.

We wensen stap voor stap te groeien en het project Ketaketi uit te bouwen voor vele jaren om zo heel concreet bij te dragen tot een menswaardiger bestaan voor een groep jonge mensen in Nepal.